در سحرگاه چهارشنبه ۶ دسامبر، تقریباً نیم ساعت بعد از اعلام خبر مرگ جانی هالیدی توسط همسرش، نخستین واکنش از سوی امانوئل ماکرون رئیس جمهوری فرانسه دیده شد.
او با اشارهای به یکی از اشعار جانی هالیدی نوشت: “ما همگی چیزی از جانی وام گرفتهایم”. خوانندۀ فرانسوی سالها قبل ترانهای در ستایش تنسی ویلیامز، درامنویس آمریکایی خوانده بود و در آن تکرار میکرد که “ما همگی چیزی از تِنِسی گرفتهایم”. امانوئل و بریژیت ماکرون گفتهاند که در مراسم خاکسپاری هالیدی شرکت خواهند کرد اما هنوز زمان و مکان مراسم معلوم نیست.
شاید به دلیل اختلاف ساعت میان فرانسه و کانادا، اولین هنرمندی که در مرگ جانی هالیدی ابراز تأسف و اندوه کرد، سلین دیون خوانندۀ کانادایی بود. او نوشت: “جانی هالیدی غول دنیای نمایش بود؛ افسانه بود”.
در شهر بروکسل، ایستگاههای مترو از صبح چهارشنبه ترانههای هالیدی را پخش میکنند. او البته خود متولد پاریس، اما پدرش بلژیکی بود.
در خارج از فرانسه، روزنامۀ آمریکایی نیویورک تایمز نوشته است: “با این که جانی هالیدی بیرون از فرانسه چندان شهرتی نداشت اما به هرحال مجموعاً بیش از ١٠٠ میلیون آلبوم فروخته بود”.
میرِی ماتیو خوانندۀ فرانسوی که شهرت جهانیاش بسیار از جانی هالیدی فراتر رفته است، با اینکه از نظر سبک و حال و هوای موسیقی فاصلۀ زیادی با او دارد، از مرگ همکارش ابراز تأسف کرد و گفت: “فرانسه نماد راک خود را از دست داد… ما هر دو، مدیر هنری واحدی داشتیم و هر دو به لطف زحمات این مدیر لایق – جانی استارک – به موفقیت رسیدیم”.
اگر چه جانی هالیدی در ابتدا از الویس پریسلی تقلید میکرد و به شیوۀ او “راک اند رول” میرقصید و مینواخت، اما کمکم، به موازات تحول موسیقی، از راک اند رول که ریتم بسیار محدود و مشخصی دارد به دنیای گستردهتر “راک” رسید که تنوع و سبکهای گوناگون در آن بسیار است. مدیرعامل شرکت “یونیورسال موزیک” در فرانسه گفت: “جانی نه فقط در موسیقی راک، که به طور کلی بر تمامی ترانهسرایی فرانسهزبان تأثیر گذاشت”.
جان هالیدی که در دورۀ دراز فعالیت خود بیش از۱۰۰۰ آهنگ اجرا و ضبط کرد، دارای ۵۰ آلبوم اجرا شده در استودیو و ۲۹ آلبوم حاصل از اجرای زنده است. وی علاوه بر آهنگسازی و خوانندگی، از همان ابتدا در سینما نیز به ایفای نقش پرداخت. او از سرشناس ترین چهرههای رسانهای فرانسه بود و در سالهای دهۀ ۶۰ نام وی در کنار نام ژنرال دوگل، رئیس جمهوری وقت فرانسه، و بریژیت باردو، هنرپیشۀ معروف فرانسوی، بیش از همه در صفحات روزنامهها نقش میبست.
میشل ساردو، خوانندۀ دیگری که کمی بعد از جانی هالیدی به شهرت رسید با اشاره به بیماری سخت و طولانی او گفت: “جانی تا لحظۀ آخر با شهامت رفتار کرد. متأسفانه در زندگی نبردهایی هست که انسان هر قدر قوی باشد، بخت پیروزی ندارد”. جانی هالیدی در مارس سال جاری فاش کرد که به بیماری سرطان ریه مبتلاست. او چندی پیش در بیمارستان بستری شد و پس از مدتی معالجه به خانه بازگشت. وی در شب سه شنبه به چهارشنبه در خانۀ خود در “مارن لا کوکِت” درغرب پاریس درگذشت. خبر مرگ وی توسط همسر او به خبرگزاری فرانسه اعلام شد.
سیاسیون و یاد ترانههای قدیمی
در دنیای سیاست، فرانسوا هولاند رئیس جمهوری پیشین فرانسه جانی هالیدی را جزئی از “میراث ملی موسیقی فرانسه” دانست و نیکلا سارکوزی دیگر رئیس جمهوری پیشین نیز گفت: “رفتن جانی خلائی به جا میگذارد که هیچوقت پر نخواهد شد”.
گذشته از امانوئل ماکرون، بسیاری از شخصیتهای سیاسی در ابراز همدری و تسلیت از اشعار ترانههای جانی هالیدی الهام گرفتند. آلن ژوپه شهردار بوردو و نامزد پیشین ریاست جمهوری با اشاره به یکی از ترانههای معروف فقط نوشت: “چقدر دوستت دارم، چقدر دوستت دارم”…
ژان پیر رَفَرَن نخستوزیر پیشین که هیچگاه عشق خود را به موسیقی جانی هالیدی پنهان نمیکرد با اشاره به همان ترانۀ مربوط به تنس ویلیامز نوشت: “امروز صبح چیزی در همۀ ما مُرد”.
خانم مارین لوپن، رهبر جبۀ ملی، حزب راست افراطی فرانسه نیز از جانی هالدی به عنوان هنرمندی یاد کرد که از میان “مردم آمده بود و به مردم تعلق داشت”.
جانی هالیدی بمدت ۱۵ سال همسرِ سیلوی وارتان، خوانندۀ معروف فرانسوی بود. سه ازدواج بعدی وی دوام چندانی نداشت. او از ۲۲ سال پیش به اینسو با آخرین همسر خود لِتیسیا بودو میزیست. ایندو، دو دختر ویتنامی را نیز به فرزندی پذیرفته و بزرگ کردهاند.
پیش از ظهر چهارشنبه در پاریس، سخنگوی گروه پارلمانی طرفدار رئیس جمهوری در یک پیام توئتیری نوشت: “نمیدانیم چند نفر در مراسم خاکسپاری جانی هالیدی حضورخواهند یافت، اما شاید همان وضعیتی پیش بیاید که که فرانسویها در مرگ ویکتو هوگو شاهد بودند”. در سال ١٨٨۵، بیش از یک میلیون نفر تابوت ویکتور هوگو را در خیابانهای پاریس، تا عمارت پانتئون، همراهی کرده بودند.