با بهار ، فارسی زبان جهان نوروز را جشن می گیرند
با بهار ، فارسی زبان جهان نوروز را جشن می گیرند
از دسامبر 2016، تعطیلات نوروز ، در فهرست میراث معنوی بشریت ثبت شده است.در روز 21 مارس, اولین روز بهار , نزدیک به 300 میلیون مرد و زن فارسی زبان « نوروز » را جشن می گیرند.
از سال 2016 « Norouz » توسط یونسکو در فهرست میراث فرهنگی ثبت شده است .نوروز مربوط به افغانستان، آذربایجان، هند، ایران، عراق، قزاقستان، قرقیزستان، پاکستان، تاجیکستان، ترکیه، ترکمنستان و ازبکستان است.نیز در تمام کشورهای غربی که مهاجران فارسی زبان در آن کشورها زندگی می کنند مانند کانادا، ایالات متحده، فرانسه و غیره .
در سال 2010 سازمان ملل روز 21 مارس روز جهانی نوروز را اعلام کرد.
یک سنت 3750 ساله قدیمی
ریشه های این جشنواره به چرخه طبیعت مرتبط است، به سنت 3750 ساله که از زرتشتیان به ارث می رسد. با توجه به داستان شاهنامه، « کتاب پادشاهان » فردوسی، شاعر برجسته قرن بیست و یکم، مروج زبان و فرهنگ فارسی، نوروز روز قیام پادشاه اسطوره ای ایرانی، جمشید است .
جمشید که با خردمندی به همهٔ هنرها دست یافته بود و بر همه کاری توانا شده بود و خود را در جهان یگانه یافت. آن گاه انگیزهٔ برتری و خود بینی در او بیدار شد و در اندیشهٔ پرواز در آسمان افتاد:
فرمان داد تا تختی گران بها برایش ساختند و گوهر بسیار بر آن نشاند و دیوان که بندهٔ او بودند تخت را از زمین برداشتند و بر آسمان برافراشتند. جمشید در آن چون خورشید تابان نشسته بود و این همه به فر ایزدی میکرد. جهانیان از شکوه و توانایی او خیره ماندند، گرد آمدند و بر بخت و شکوه او آفرین خواندند بر او گوهر افشاندند و آن روز را که نخستین روز از فروردین بود، نوروز خواندند.نوروز روز پیروزی بزرگ جمشید بر دیوان است که نماد پلیدیهایی چون سرما، تاریکی، جهالت و خشونت بودند.
در نوروز، آتشکدهها و ایوانهای مربوط به آن را با تکههای ابریشمین میآراستند و مُشک در آتش میافشاندند تا فضا را معطر کنند:
به دیبا بیاراست آتشکده
هم ایوان نوروز و جشن سده
در آن روز بدن استراحت و قلب نفرتها را فراموش میکند . بزرگان با شادی و شعف جشنی بدین منظور مهیا کردند ….و این جشن باشکوه از آن زمان تا به امروز حفظ شده است.
نماد آتش
هر کشور به روش خود Norouz را جشن می گیرد، اما برای 41 روز جشن گرفته می شده و صد روز قبل از نوروز ، جشن سده بوده است.
در عصر روز دهم بهمن جشنی برگزار میشد ، مردم بر روی تپه ها یا پشت بام ها آتش افروخته و برای بازگشت فصل گرم دعا می کردند. تمام شب را به آهنگ و رقص و شادی میگذراندند.
روز سه شنبه آخر سال خورشیدی (در ماه مارس) چهارشنبه سوری را جشن می گیرند یا « چهارشنبه آتشین ». تمام خانواده ها و تمام همسایگان در خیابان ها آتش افروخته ،برای گرفتن « قدرت » از شعله های آتش از روی آن میپرند ، همانگونه که کاتولیکها در سنت جان انجام میدادند.
پاکیزه سازی
در نهایت، در آخرین ماه زمستان تمیز کردن خانه های خود را تمیز میکنند تا سال جدید را بهتری بسازند.از آغاز ماه مارسعدس یا گندم را ظرفی گذاشته تا جوانه بدهد و سبز بشود ( سبزه ) که نماد سبزی و زندگی است با یک روبان رنگی به رنگ قرمز پر جلوه و زیباتر می شود.این مهمترین نماد نوروز ، همانند درخت کریسمس در میان مسیحیان است .
و از همه مهمتر، نوروز فرصتی برای خانواده هایی است که اغلب در سرتاسر جهان پراکنده شده اند و بنابراین سفر می کنند.
هواپیماها پر هستند , همچنین فرصتی است که مردم به پیک نیک در پارک ها و باغ ها بروند.
نوروز، روز پیروزی است. پیروزی نو بر کهنه و پیروزی حق بر باطل. در نوروز مردم شهر و خانه خود را میآراستند. نوروز، روشنترین روز سال انگاشته میشد. خورشید در این روز بهتر از همه روز ها میدرخشید. گفتیم که جمشید در نوروز تاج گذاری کرد. چون جمشید تاج بر سر گذاشت و اشعه خورشید بر آن تابید، جهان از آن روشنایی گرفت. در باره روشنایی نوروز و ماه فروردین گواهی بسیار در شاهنامه هست:
همه ساله بخت تو پیروز باد شبان سیه برتو نوروز باد.
با بهار ، فارسی زبان جهان نوروز را جشن می گیرند
Avec le printemps, le monde persan fête Norouz
Depuis décembre 2016, la fête de Norouz (le « nouveau jour »), est inscrite sur la liste du patrimoine immatériel de l’humanité.
Le 21 mars, jour du Printemps, près de 300 millions d’hommes et de femmes célèbrent le « nouveau jour ».
Depuis 2016, « Norouz » est inscrit par l’Unesco sur la liste du patrimoine immatériel de l’humanité. Il concerne l’Afghanistan, l’Azerbaïdjan, l’Inde, l’Iran, l’Irak, le Kazakhstan, le Kirghizstan, le Pakistan, Tadjikistan, Turquie, Turkménistan et Ouzbékistan. Mais aussi tous les pays occidentaux où vivent des diasporas de ces pays, comme le Canada, les États-Unis, la France, etc. En 2010, l’ONU avait déjà proclamé le 21 mars Journée internationale de Norouz.
Une tradition vieille de 3 750 ans
Les origines de cette fête liée au cycle de la nature, remonte à une tradition vieille de 3 750 ans héritée du zoroastrisme. D’après le récit du Shâhnâmeh « le livre des rois » de Ferdowsi, le grand poète iranien du Xe siècle, promoteur de la langue et de la culture persane, Norouz correspond au jour du couronnement du mythique roi perse Djamshid
« Il fit un trône digne d’un roi, et y incrusta toute sorte de pierreries, écrit-il Et à son ordre ? les Divsle soulevèrent et le portèrent de la terre vers la voûte du ciel. Le puissant roi y était assis comme le soleil brillant au milieu des cieux. Les hommes s’assemblèrent autour de son trône, étonnés de sa haute fortune ; ils versèrent sur lui des joyaux, et donnèrent à ce jour le nom de jour nouveau/Norouz (sic) : c’était le jour de la nouvelle année, le premier du mois Ferverdïn. En ce jour, le corps se reposait de son travail, le cœur oubliait ses haines. Les grands, dans leur joie, préparèrent une fête… et cette glorieuse fête s’est conservée, de ce temps jusqu’à nous, en souvenir du roi. »
L’apparition du feu
Chaque pays fête à sa façon le Norouz, mais celui-ci est célébré pendant 41 jours. Cent jours avant, il y a la fête de Sadeh (l’apparition du feu).
Le soir de la fête, qui avait lieu au dixième jour du mois de Bahman (onzième mois du calendrier persan), la population allumait des feux sur les collines ou sur les toits priant pour le retour de la saison chaude. Venaient ensuite des spectacles, des chants et des jeux, tout au long de la nuit.
Le dernier mardi soir de l’année solaire (au mois de mars), ils fêtent le Tchâhâr Shanbeh Souri, ou « mercredi enflammé ». Toutes les familles et tous les voisins sortent dans la rue, allument des feux et sautent par-dessus, pour prendre « la force » des flammes, comme le faisaient les catholiques à la Saint-Jean.
Le grand nettoyage
Enfin, dès le dernier mois de l’hiver, a lieu le grand nettoyage dans les maisons afin d’accueillir au mieux la nouvelle année. Dès le début du mois de mars, ils font germer des lentilles ou du blé dans une assiette qui, une fois levés, forment un petit tapis d’une dizaine de centimètres qui sera cerclé d’un ruban de couleur plutôt rouge.
Quand les germes apparaissent, les assiettes sont découvertes : c’est ce qu’on nomme sabzeh, symbole le plus important de Norouz, comme le sapin de Noël chez les chrétiens.
Sur la table, sont disposés sept éléments dont le nom commence par la lettre « s » ou sin de l’alphabet persan. Ils y restent jusqu’au 13e jour après le nouvel an. Et surtout, Norouz est l’occasion pour les familles souvent éparpillées aux quatre coins de la planète de se réunir et donc de voyager. Les avions sont pleins. C’est aussi le moment pour la population de sortir pique-niquer dans les parcs et les jardins.
مطالب پیشنهادی در این زمینه :
منبع :